Pada Tarikh 31 Julai 1962, satu perjanjian telah ditandatangani antara pihak perdana menteri British Harold Macmillan dan pihak perdana menteri Malaya Tunku Abdul Rahman yang menjangkakan pembentukan Malaysia pada 31 Ogos 1963 dengan cadangan rangka kerja awal perlembagaan negeri Borneo Utara dan Sarawak seperti yang ditunjukkan dalam annex dan lampiran. Lord Lansdowne kemudian telah melaporkan bahawa pemimpin Borneo Utara menyatakan "kejutan yang besar" pada pengumuman perjanjian ini. Pada Tarikh 13 Ogos hingga 14 Ogos 1962, Fuad Stephens dan pemimpin politiknya dari Kawasan Borneo Utara merangka memorandum 14 perkara dalam satu mesyuarat. Ini kemudiannya diperluaskan kepada 20 mata dalam permintaan minimum. Pemimpin politik Sarawak kemudiannya ada menyokong tuntutan Fuad Stephens dan merangka memorandum 18 perkara yang sama. [7] 18 mata itu adalah berdasarkan Sembilan Prinsip Kardinal pemerintahan Rajah Inggeris dalam perlembagaan Sarawak 1941. [8] [9] Kedua-dua pemimpin Borneo Utara dan Sarawak telahpun mengemukakan tuntutan mereka melalui Jawatankuasa Penyatuan Solidariti Malaysia (MSCC). [10] Majlis perundangan Borneo Utara dan Majlis Negri Sarawak pada dasarnya bersetuju dengan pembentukan Malaysia pada 12 dan 26 September 1962 masing-masing dengan syarat selagi kepentingan khas mereka terpelihara. [7]

Menurut Michael Leigh, seorang ahli sejarah Sarawak, beliau tidak menemui bukti bahawa dokumen sedemikian telah digubal dan dibentangkan kepada "mereka yang menilai sama ada penduduk negeri-negeri Borneo ingin menjadi sebahagian daripada persekutuan yang lebih besar" (Suruhanjaya Cobbold). [11] JCFong, bekas peguam negara Sarawak, merujuk 18 mata dan 20 mata sebagai "manifesto" dan "Perjanjian Malaysia" sebagai dokumen suci dan muktamad yang mengikat semua pihak dalam pembentukan Malaysia. [11] Sidi Munan, yang merupakan pembantu politik Jugah Barieng dari tahun 1966 hingga tahun 1969, [12] menyebut bahawa dokumen perjanjian 18 perkara asal belum ditemui. [13]

Ghazali Shafie, sebagai bekas diplomat di Malaysia mengulas bahawa wakil dari kawasan Sabah dan Sarawak tidak setanding dalam politik atau ekonomi dengan wakil dari kawasan Malaya dan Singapura. Bekas setiausaha kerajaan negeri Sabah iaitu Sipaun menyebut bahawa tiada seorang pun pemimpin dari Borneo yang mempunyai pendidikan tinggi dan oleh itu tidak mampu berfikir sendiri secara objektif. Oleh itu, pegawai kolonial British terpaksa membimbing pihak wakil Borneo mengenai isu-isu penting semasa rundingan dengan Tanah Melayu. Rancangan Malaya sentiasa menerima ahli baharu untuk membentuk kerajaan pusat yang kuat tetapi pemimpin Borneo Utara percaya kepada persekutuan yang "benar" dengan kuasa yang besar akan kembali ke Borneo. Beberapa perkara negatif yang merugikan negeri-negeri Borneo dalam perjanjian 18 perkara atau 20 perkara ialah perkara 4 yang berisi: "Ketua negara tidak layak untuk dipilih sebagai ketua persekutuan" dan perkara 7 yang berisi: "tiada hak berpisah". Contoh lain ialah walaupun 18 mata atau 20 mata tidak menyebut tentang status Mahkamah Tinggi Borneo, pegawai ekspatriat kolonial di Borneo memutuskan untuk memasukkan aspek ini dalam Perjanjian Malaysia. [11]